10 oktober 2018. Ik speelde een voetbalwedstrijd voor mijn universiteit in Amerika en kreeg een harde klap op mijn hoofd van mijn tegenstander tijdens een kopduel. Meteen werd er een hersenschudding geconstateerd en moest ik van de fysio de rest van de wedstrijd op de bank toekijken. Ik was het vaak genoeg niet eens geweest met mijn fysio, dus ook nu had ik eerst mijn twijfels. Maar al gauw realiseerde ik me dat hij toch echt gelijk had. Ik kon het felle zonlicht niet aan, er was te veel lawaai om me heen, ik was misselijk, en bovenal, ik had ontzettende hoofdpijn. Nou oke vooruit, voor deze ene keer had ie dan toch echt gelijk…
Vanaf jongs af aan ben ik gefocust op mijn doel, profvoetbalster worden. Ik had al blessures in het verleden gehad en ook al die revalidatieprocessen was ik doorgekomen. Toch was dit een blessure van een ander kaliber en ik merkte al gauw hoe een hoofdblessure wel iets anders is dan een gescheurde enkelband. Als je een geblesseerde enkel hebt kunnen mensen dat zien. Ze zien je strompelen of met krukken stuntelen en het spreekt voor zich. Het probleem met een hoofdblessure, is dat mensen het niet kunnen zien. Dit is iets waar ik veel moeite mee heb gehad. Want als je vrolijk lacht en kletst, dan is er toch niks met je aan de hand?
Over het algemeen hebben ze in Amerika vrij veel kennis over hersenschuddingen en dus werd ik goed in de gaten gehouden. Het probleem was alleen dat de klachten niet weggingen. En dat maakte het allemaal een stukje ingewikkelder. Omdat mijn situatie gecompliceerder was dan de gemiddelde hersenschudding, was het ook niet altijd even makkelijk uit te leggen aan de mensen om me heen. Elke training van je team moeten toekijken vanaf de bank doet wat met je als sporter. Elke keer als ik weer probeerde een klein stukje te rennen of iets inspannends te doen, kreeg ik weer die pijn. Mijn coach wilde dat ik gauw weer het veld op ging, de fysio was gefrustreerd dat ik nog pijn had en mijn sociale kring miste mijn vrolijke energieke zelf ook. Toch was degene die het er het moeilijkst mee had, je raadt het al, ik zelf.
Bij de fysio van mijn eigen team kreeg ik niet de hulp en het vertrouwen wat ik nodig had, dus heb ik de switch gemaakt naar de fysio van het mannen voetbalteam van de universiteit. Zij is een van de belangrijkste personen geweest in mijn revalidatieproces en echt een key piece van mijn support group. Ik ben zo’n twee jaar lang bijna elke dag bij haar in de fysio ruimte geweest. Een sportpsycholoog hadden we niet op de campus, dus ik ben ontzettend dankbaar voor haar. Ik heb door dit alles gerealiseerd hoe belangrijk het is om de juiste mensen om je heen te hebben.
Het is niet altijd even gemakkelijk om te zeggen ‘ach, everything happens for a reason’ als dingen niet gaan zoals jij gepland hebt. Maar toch, ben ik er, in ieder geval in mijn situatie, in gaan geloven. Hoe heftig de afgelopen jaren dan ook zijn geweest, het heeft me ontelbaar veel inzichten gegeven over wie ik ben en wat ik belangrijk vind in het leven. Hoe cliché het ook klinkt, ik heb kanten van mezelf ontdekt waar ik nooit van af zou hebben geweten. Dingen als puzzelen en mediteren bijvoorbeeld… Ik had nooit gedacht dat ik er het geduld voor zou hebben of dat ik het daadwerkelijk voor de lol zou doen. Nou, er staat nu standaard een puzzel op m’n verlanglijst elk jaar, haha. 🙂
Nu drie jaar later, heb ik vorige week voor het eerst weer een keertje gevoetbald. Puur recreatief zaalvoetbal, maar ik vond het al geweldig genoeg. Wat helaas te verwachten was, ging ik natuurlijk weer veel te fanatiek erin en had ik daarna nog dagen last van hoofdpijn. Ook al gaat het doseren en naar mijn lichaam luisteren vaak goed, het is niet iets gemakkelijks en iets wat elke dag lukt. Als je je hele leven sport als je uitlaatklep hebt gehad, blijft het iets moeilijks wat niet altijd zal lukken. En dat is oke zolang je er maar bij stil staat en ervan leert. Om opeens uit je comfort zone te worden getrokken en je leven te moeten aanpassen is iets engs en ingewikkelds. Ik zou niemand een hoofdblessure wensen want het is iets verschrikkelijks, maar hoe het revalidatieproces mij als persoon heeft laten ontwikkelen, is toch wel echt iets waar ik onwijs trots op ben 🙂
